Rozdział 8.

Moje oczy zrobiły się jak spodki. Co ta Victoria wygaduje?! 
- Jak to, zaginęła?! - krzyknęła Lisa - co Ty opowiadasz, Vici? 
- Nigdzie jej nie ma - powiedziała Vici. - I, co najdziwniejsze, nie ma także jej niektórych rzeczy, na przykład zniknęło sporo jej ciuchów i kosmetyki. 
- Dziecko, co Ty opowiadasz?! - krzyknęła Lisa i poderwała się z krzesła. Obie pobiegły na górę, ja poszłam za nimi. 
W pokoju Amelii panował okropny rozgardiasz. Wszystko w nim wyglądało tak, jakby Amelia na szybkiego gdzieś się pakowała. 
Vici zajrzała pod łóżko Amelii.
- Hej, nie ma walizki - powiedziała. - A Amelia właśnie tam ją schowała, kiedy przyjechaliśmy ze Stuttgartu! 
- Ja już nic nie rozumiem - powiedziała Lisa. - Może jednak gdzieś indziej ją przeniosła? Może po prostu wyszła do sklepu, albo pobiegać? 
Nie wytrzymałam i parsknęłam śmiechem. Amelia nigdy, przenigdy nie wstałaby wczesnym rankiem, żeby pójść pobiegać. Mało prawdopodobne jest również to, iż wyszła po prostu do sklepu. Niby po co? 
I zastanawiający jest brak jej osobistych rzeczy... 
- Z czego się śmiejesz, Charlie?! - krzyknęła Victoria - to w ogóle nie jest śmieszne!
- Nie krzycz, Vici - powiedziała Lisa. - A co, jeżeli Amelia uciekła z domu? 
- Nie wierzę - powiedziała Victoria. - Niby czemu miałaby to robić?! 
- Może poświęcałam jej za mało czasu?! - Lisa schowała twarz w dłoniach. 
- Ona przecież doskonale rozumie, że masz robotę - powiedziała Victoria. - Na litość boską, zaraz do niej zadzwonię!
Victoria przyłożyła komórkę do ucha, jednak po chwili z wściekłością rzuciła ją na łóżko Amelii.
- Nie odbiera - powiedziała wkurzona.
- Co teraz? - jęknęła Lisa.
- Poczekajmy, może coś się wyjaśni - powiedziała Victoria. 
Przewróciłam oczami i poszłam do swojego pokoju. 
- Jakoś niespecjalnie mnie to rusza - pomyślałam. - Dla mnie może nawet nie wracać. 
A niechby ktoś tak porwał tę Amelię i nauczył jej respektu. 
Jednak Victoria i Lisa się przestraszyły. Uważam, iż niepotrzebnie. Amelia na pewno i tak się odnajdzie. Jestem tego bardziej niż pewna. 

*** 

Mijał czas, dalej nic nie było wiadomo. Lisa czuła się coraz gorzej. Zaczęła się obwiniać o zaistniałą sytuację.

- Poświęcałam jej za mało czasu. Niby jest dorosła, ale ona widocznie potrzebuje... 

- Mamo, przestań - powiedziała Vici - na pewno się niebawem odezwie. 

Nie tęskniłam ani trochę za Amelią. Ale jednak mnie ciekawiło, gdzie mogła pójść. 
Siedziałyśmy w salonie. Ja oglądałam serial, natomiast Lisa i Victoria popijały herbatę i rozmawiały. 
Lisa zajrzała do swojej paczki papierosów, jednak nie było już tam ani jednej sztuki.
- Cholera! Skończyły się - westchnęła. - Muszę iść do sklepu. Wrócę niebawem.
- Spoko, idź, idź - powiedziała Victoria. 
Lisa wyszła, ja zostałam sama z Victorią. Nie odzywałam się do niej, ona też nie była skora do rozmowy. 
Nagle jej komórka zadzwoniła. Vici, gdy spojrzała na wyświetlacz, zrobiła ogromne oczy, po czym odebrała i prawie że krzyczała do słuchawki... 
- Amelia! Kobieto, gdzie Ty się podziewasz?! 
Vici siedziała przez moment, z zapartym tchem słuchając swojej siostry, która coś jej mówiła przez telefon. Wreszcie się okaże, co z moją przyrodnią siostrą... 
Victoria w końcu skończyła konwersację, ze złością rzuciła telefon na kanapę.
- I co z nią? - zapytałam. 
- Zaraz się dowiem - powiedziała Vici - Amelia sobie zażyczyła, żebym weszła na Skype. 
W głosie Victorii dało się słyszeć wyraźną złość. Ewidentnie była zła na swoją siostrę. Victoria nawet dziś nie była złośliwa wobec mnie. 
Victoria pobiegła do swojego pokoju, włączyła swój laptop i Skype. Ja również miałam zamiar się dowiedzieć, gdzie przebywa Amelia... 
Vici nie zamknęła drzwi od swojego pokoju. Stanęłam w progu, Victoria siedziała na łóżku i wpatrywała się w ekran laptopa. 
- Szybciej, kurwa... - mruczała sama do siebie. 
W końcu Amelia weszła na Skype, bo usłyszałam jej głos. I to jaki radosny głos! 
- No hej, Victoria - powiedziała.
- Kobieto, czy Ty mi powiesz, co z Tobą?! My tu się od rana martwimy - powiedziała Victoria. 
- Nie martw się o mnie, kochana. Wszystko jest w należytym porządku - powiedziała Amelia. 
- Gdzie jesteś, do kurwy nędzy?! - piekliła się Victoria.
- Na Malediwach - gdy to usłyszałam, pomyślałam, że zaraz padnę trupem. Amelia na Malediwach?! Jakim cudem?! 
I po chwili mi się przypomniało, że przecież Marco miał wybrać się na Malediwy razem z Mario i jego dziewczyną Ann. Czy to możliwe... żeby... 
- Co Ty gadasz, dziewczyno?! Na Malediwach?! - krzyknęła Vici. 
- Spokojnie, żabko, zaraz Ci wszystko wyjaśnię - powiedziała Amelia. - Jak wiesz, doskonale się dogadywałam z Marco, i on mnie zaprosił. Po prostu nie miał nikogo do towarzystwa. Jego kumpel Mario ma dziewczynę, Ann. 
- Co Ci do głowy przyszło? Ty go parę dni znasz, a już z nim poleciałaś na drugi koniec świata? Nawet słowa nie raczyłaś powiedzieć o swoich zamiarach! - wściekła się Victoria. - Powiesz mi jeszcze, że zostałaś jego dziewczyną? 
- Nie, ale wiele wskazuje na to, że kiedyś nią będę - powiedziała Amelia. - Żebyś Ty widziała, jak Marco na mnie patrzy. I właśnie mnie poprosił, abym z nim poleciała! Po prostu chciał mieć kumpelę, z którą mógłby spędzać czas, gdy jego kumpel będzie się migdalił ze swoją dziewczyną - roześmiała się.
- Tak, tak, zakochał się w Tobie i na pewno Ci się tam oświadczy - powiedziała ironicznie Victoria. - Za słabo go znasz, aby lecieć z nim na drugi koniec świata! Poleciałaś tam, żeby być jego prywatną dziwką?! 
- Uważaj na słowa - powiedziała Amelia. - Wcale nie. Źle coś zrozumiałaś, kobieto. 
- A może Ty chcesz złapać go na dziecko, co? - zapytała Victoria. 
- Pogięło Cię?! Nie mam zamiaru być mamuśką - powiedziała Amelia. - Teraz chcę się wybawić, a nie zmieniać pieluchy.
- Co w ogóle reszta robi? - zapytała Victoria.
- Ja teraz siedzę w pokoju hotelowym, Mario i Marco poszli do hotelowego baru, a Ann to nie wiem - powiedziała Amelia. 
- Ile czasu tam będziecie? - zapytała Victoria. 
- Tydzień - odparła Amelia. 
- Oj, jak się matka dowie... Nie chciałabym być w Twojej skórze - powiedziała Victoria. 
- Wiesz, że mama nam pobłaża - powiedziała rozkosznie Amelia. 
- Owszem - odparła Victoria - ale dziś wyglądała na naprawdę zdenerwowaną i złą. 
- Przejdzie jej - odparła Amelia.
Dziś jedenasty lipca. Czyli cała czwórka wróci dopiero osiemnastego lipca. 
- Nie masz pojęcia, jak się jaram tym wyjazdem - powiedziała Amelia. - Malediwy są boskie! 
- W to nie wątpię - powiedziała Victoria - jednak wolałabym, żebyś wróciła cała i zdrowa.
- Spokojna Twoja rozczochrana - powiedziała Amelia. - I nie złość się na mnie, na litość boską! Przynajmniej utarłam nosa Charlie... - roześmiała się. 
Szybko schowałam się za progiem. Czułam, że teraz będą o mnie rozmawiać. Wiedziałam, że Vici mogłaby mnie przepędzić, więc póki co, schowałam się, aby dalej słuchać. 
- No, przynajmniej - powiedziała Victoria. - Chociaż taki pożytek. Szkoda tylko, że narażasz swoje bezpieczeństwo. 
- Tak zauroczę Marco, że już nie będzie chciał tamtej szkarady na oczy widzieć. O moje bezpieczeństwo się nie lękaj - powiedziała Amelia.
- Wróciłam! - usłyszałam nagle Lisę. 
Victoria zapewne też usłyszała matkę, gdyż zaczęła się żegnać z siostrą.
- Matka wróciła - powiedziała - teraz muszę jej powiedzieć.
- Śmiało - powiedziała Amelia - pozdrów ją ode mnie. 
- Na razie - powiedziała Victoria. Za moment wyszła z pokoju, ja już byłam w drodze na dół. 
Lisa wyszła do ogrodu zapalić papierosa. Poszłam do niej, za chwilę przyszła też Victoria. Byłam ogromnie ciekawa reakcji Lisy. 
- No co tam? Amelia się odezwała? - zapytała Lisa.
- Tak - powiedziała Victoria. - Oj, mamo, ja nie wiem, jak Ci to powiedzieć...
- Coś jej się stało? - Lisa zbladła. 
- Nie - odparła Victoria - ona... jest na Malediwach. 
- Że co?! - krzyknęła Lisa. - Co Ty, dziecko, opowiadasz?! 
- To prawda - powiedziała Victoria. - Ten cały Marco Reus, mówiłyśmy Ci o nim... to on ją zaprosił, jako towarzyszkę. 
- Nie wierzę! To nie może być prawda! Wyjechałaby z facetem, którego ledwo zna? Niesłychane! Muszę do niej zadzwonić - powiedziała Lisa. Dokończyła swojego papierosa, poszła do domu, chwyciła za telefon i zaczęła dzwonić do Amelii. 
Zdaje się, że się do niej dodzwoniła. Poszła z telefonem do swojego pokoju. Po paru minutach wróciła, niesamowicie wściekła, rzuciła telefon na stół kuchenny. 
- Nie do pomyślenia - powiedziała - czy ja tak ją wychowałam?! Pozwalałam wprawdzie na wiele, chciałam, żeby się wybawiła, ale to?! To gruba przesada! Przecież ona prawie nie zna tego człowieka! Kto wie, jaki on jest?! 
- Chyba jej nie zabije ani nie zgwałci - powiedziała Victoria, zapewne chciała obronić siostrę, ale Lisa tylko spojrzała lodowatym wzrokiem na swoją młodszą córkę. 
- Nie broń jej, Vici, ja jestem naprawdę wściekła na nią - powiedziała Lisa.
- Jest dorosła. Może robić, co chce - kontynuowała Victoria.
- Ale jest pod moją opieką! Żyje za moje pieniądze, dalej razem mieszkamy - powiedziała Lisa. - Nawet nie raczyła słowa powiedzieć. Uciekła, ot tak się wymknęła z domu. Mimo, że jest dorosła, dalej się o nią troszczę - powiedziała i zaczęła palić kolejnego papierosa. 
Lisa przysiadła na ogrodowej ławce. Ja wyciągnęłam oranżadę z lodówki i nalałam jej sobie do szklanki. Napiłam się, po czym poszłam do swojego pokoju. 
Jestem w przeogromnym szoku. Amelia poleciała sobie na wakacje z Marco, który miał być MOIM dobrym kumplem. Tak dobrze się dogadywaliśmy, a ta żmija wszystko zepsuła. Teraz on ją zaprosił na Malediwy... kto wie, czy on się w niej nie zakocha? 
Nie, ja nie jestem zakochana w Marco. Ja po prostu potrzebuję przyjaźni, Marco świetnie mnie rozumiał. Potrafił wysłuchać i coś mądrego doradzić. Amelia nie pasuje nawet do niego jako zwykła znajoma. 
Teraz żałuję, że nie ma przy mnie Isabel czy Sabiny. 

*** 

Tymczasem na Malediwach cała czwórka upajała się wspaniałym, słonecznym i gorącym dniem. Jak to w egzotycznych krajach, był niesamowity upał. 

Marco i Mario siedzieli przy barze, popijając już drugie piwo. 

- Co robimy wieczorem? - zapytał Mario. 

- Ciekawe, co dziewczyny będą chciały - odparł Marco. - Może pójdziemy na plażę? 

- Dla mnie pasuje - powiedział Mario. - Ale i tak nie będę mógł się kąpać. 

- Dlaczego? - zapytał Marco.

- Bo po alkoholu nie wchodzi się do wody, cioto - powiedział Mario i się roześmiał. 

- O nie, tylko bez obelg - powiedział Marco. - Ha, widzisz? Ja bym wszedł do wody i... 

- Chyba nie myślisz, że bym Cię puścił? - odparł Mario. 

- Jak ja wytrzymam bez Ciebie? - jęknął Marco. - Czy Ty musisz iść do Bayernu?! 

- Pół roku wytrzymasz, a w zimę kolejne wakacje - powiedział Mario. 

- Pół roku?! Ja pół tygodnia nie wytrzymam - odparł Marco. 

- Masz Amelię - powiedział Mario. - Więc będzie dobrze.

- To póki co koleżanka - powiedział Marco. - Zaprosiłem ją, chciałem mieć kogoś do pary. Co nie znaczy, że zerwę z nią kontakt po powrocie do Niemiec. Bardzo ją polubiłem i dobrze się dogadujemy. 

- Ho, ho, chyba wpadła Ci w oko... - Mario uśmiechnął się szelmowsko.

- Oj tam, od razu... - Marco nagle przerwał swoją wypowiedź, gdyż do chłopaków podeszły Ann i Amelia.

- Hej, chodźcie na plażę - powiedziała Ann. 

- Teraz? Nie możemy pod wieczór? - jęknął Mario.

- Oj tam, już siedemnasta - powiedziała Amelia. - A nie moglibyśmy kiedy pójść do jakiegoś klubu potańczyć? 

- Nie umiem tańczyć, od razu Ci to mówię - powiedział Marco.

- Oj tam, to nic trudnego - powiedziała Amelia.

- Ja też nie lubię dyskotek - skrzywił się Mario. - Możemy pograć w siatkówkę plażową, taki mój pomysł! 

- No pewnie! - powiedziała Ann z uśmiechem - siatkówka jest świetna! 

- Mój Boże, co za ludzie - pomyślała Amelia. W ogóle nie pochwalała pomysłu reszty, chociaż nie przyznawała się do tego. 

Marco i Mario dopili swoje piwa, i cała czwórka udała się na plażę. 

- Ej, nie mamy żadnych ręczników, ani... - zaczęła Amelia, ale Mario jej przerwał.

- Pójdźmy na zwykły spacer - powiedział Mario. 

- Super - powiedziała Ann i chwyciła czule za rękę swojego ukochanego. - Spacer brzegiem morza! 

Mario i Ann poszli pierwsi, Marco i Amelia za nimi. Marco spojrzał na swoją towarzyszkę.

- I jak się kochana czujesz? - zapytał - podoba Ci się? 

- No pewnie - powiedziała Amelia - i to jak. Tylko wiesz, ja nie jestem zbyt wprawiona w długie marsze...

- Rozumiem - powiedział Marco - i nie będziemy długo spacerować. 

- Oby - powiedziała Amelia. 

Żeby Marco wiedział, co Amelia myślała w tamtej chwili! Amelia mówiła jedno, a w tym samym momencie myślała kompletnie inaczej.

Spacer brzegiem morza ją po prostu nudził. Dla Ann to się podobało, ale nie dla Amelii. 

Marco objął Amelię ramieniem. 

- Jesteś śliczna, wiesz o tym? - powiedział cicho. 

_______________________________ 

Lipa, lipa, i jeszcze raz lipa. Taki krótki, nudny i beznadziejny ten rozdział.

Ostatni fragment napisany w narracji 3-osobowej, chciałam przedstawić również to, co działo się na Malediwach. 

Następny nie wiem kiedy. Zapowiada się, że będzie mnóstwo nauki, więc z wolnym czasem może być naprawdę krucho. 

Kto przeczytał, niech zostawi komentarz i swoją szczerą opinię... 

Buziaki! :*