Rozdział 17.

W niedzielny poranek obudziłam się taka wykończona psychicznie, zniesmaczona wszystkim, co się wydarzyło. Sama nie potrafię siebie zrozumieć - czemu nie umiem cieszyć się szczęściem moich przyjaciół? Może jestem zwyczajną zazdrośnicą? Nawet z Sabiną czy Isabel nie jestem w stanie o tym porozmawiać. Emily jeszcze za słabo znam. 

Nagle z ponurego zamyślenia wyrwał mnie dźwięk dzwoniącego telefonu. To Angela!

- Halo, Charlie? Obudziłam Cię? - usłyszałam jej radosny głos.

- Cześć, Angie - odparłam - nie, już nie spałam. Co tam? - zapytałam, chociaż doskonale wiedziałam, co chce mi zakomunikować. 

- To nie jest rozmowa na telefon - powiedziała Angela - uważam, że powinnyśmy się spotkać. Pasuje Ci za godzinę, w parku? 

- Pasuje - wymamrotałam. - W takim razie idę się doprowadzić do porządku.

- W porządku, ja też jeszcze w proszku jestem - roześmiała się moja rozmówczyni. - W takim razie do zobaczenia!

- Pa - odparłam i rozłączyłam się. 

Bez większego entuzjazmu wstałam, ubrałam się w dżinsy i dzianinowy, brązowy sweterek, po czym uczesałam włosy w kucyk i zeszłam na dół. Przyrządziłam sobie na śniadanie płatki owsiane z bananem. 

Dziewiąta rano, a Lisa i Amelia wciąż się nie pokazują. Postanowiłam wyjść nieco wcześniej. Zostawiłam na stole w kuchni karteczkę z informacją, że wyszłam się spotkać z Angelą. Wzięłam torebkę, ubrałam się ciepło i wyszłam. 

Zanim Angela przyszła, zdążyłam zrobić dwie rundki po parku. Zastanawiałam się również, czy powiedzieć Angeli, że już wiem o wszystkim, czy udawać zaskoczoną. Postawiłam na to pierwsze. 

W końcu dziewczyna się pojawiła. 

- Cześć, Charlie - powiedziała i pocałowała mnie w policzek na przywitanie. 

- Hej - powiedziałam. - Jak tam? 

- Dobrze - powiedziała Angela. - Jestem cała w skowronkach po prostu! 

- Domyślam się, czemu... - uśmiechnęłam się tajemniczo.

- Ty już wiesz? - Angela wytrzeszczyła oczy. - O zaręczynach? 

- Tak - powiedziałam. - Mam swoje źródła - dodałam ze śmiechem. - W ogóle, to gratulacje. 

- Dzięki, dzięki - powiedziała Angela - nie spodziewałam się, że już wiesz! 

- Podziwiam Cię - odparłam - nie miałabym tyle odwagi, aby oświadczyć się chłopakowi! 

- Nawet ten szczegół już znasz? Myślisz, że ja nie miałam cykora? - odparła moja rozmówczyni. - Miałam nieco strachu, ale Marco mnie kocha i przyjął oświadczyny. Mam nadzieję, że pobierzemy się jak najszybciej. Kochamy się, więc czemu mamy czekać? 

- W sumie racja - powiedziałam i aż miałam ochotę zaśmiać się z samej siebie, że ja przyznałam Angeli rację. Ale co mogłam jej innego powiedzieć? Aż biło od niej szczęściem, ciężko trochę było to tak zepsuć. 

- Kochana, czy ja mam wrażenie, że Ty jakaś nie w sosie dzisiaj? - zapytała Angela. - Uśmiech, proszę!

- Jeden z tych dni mam - skłamałam. 

- Ach, rozumiem - powiedziała Angela. - W takim razie, mam propozycję, która na pewno Ci poprawi nastrój. Dziś impreza u Kevina, o osiemnastej! Idziesz z nami, kochana. 

- A kto tam jeszcze będzie? - zapytałam.

- Sven, Marcel, Mats, Mitchell i Nuri - powiedziała Angela - Nuri pewnie ze swoją żoną Tugbą przyjdzie, Marcel z Jenny, i Mats z Cathy. Może Svena lub Mitchella wyrwiesz? - puściła do mnie oczko. - Są wolni. 

- Tacy przystojni, a jeszcze wolni? - uśmiechnęłam się.

- Bywa - odparła Angela. - To jak, idziesz? Zgódź się - zrobiła maślane oczka.
- No dobra - odparłam. W sumie, to nie mam nic do stracenia... A może akurat będzie świetna zabawa, kto wie? 
- Ekstra - Angela przyklasnęła. - Podjedziemy po Ciebie z Marco tak przed osiemnastą, więc bądź gotowa. Nie chcę stracić ani minutki! 
- Okej, okej - odparłam. - Tylko w co się ubrać? 
- Załóż jakąś sexy sukienkę - Angela puściła oczko. - Ja też coś podobnego założę. Zróbmy się na bóstwa!
- Cóż, trzeba będzie przetrząsnąć szafę i znaleźć coś stosownego - odparłam. 
- A jak - odparła Angela. 
Przeszłyśmy się jeszcze trochę po parku, po czym pożegnałyśmy się. Angela powiedziała, że ma jeszcze parę spraw do załatwienia na mieście. Rozeszłyśmy się. Nie było co robić dłużej - zatem skierowałam się do domu, myśląc o dzisiejszej imprezie. 

***

Na imprezę postanowiłam założyć czarną sukienkę. Cały dzień myślałam nad swoim imprezowym wyglądem. Praktycznie nie rozmawiałam z Lisą i Amelią. Zresztą, te dwie gdzieś po południu się wybrały i dopiero godzinę temu wróciły. Już niedługo osiemnasta, niebawem powinni przyjechać po mnie Marco z Angelą. 

Wystrojona, uczesana i umalowana siedziałam u siebie w pokoju na kanapie, grając w grę na komórce, gdy nagle usłyszałam krzyki dochodzące z dołu. 

- Co to się mogło stać? - pomyślałam, schodząc po schodach. Myślałam, że nic mnie już nie zaszokuje tego dnia! 

Po hallu biegała w tę i z powrotem rozpromieniona Amelia, pokrzykując, była też Lisa, która miała łzy w oczach. 

- Victoria się wybudziła! - powiedziała - wreszcie nasza kochana Vici wybudziła się ze śpiączki! 

A mnie aż zamurowało. Nie spodziewałam się tej informacji w takim momencie. Szczerze mówiąc, jakoś odzwyczaiłam się od obecności Victorii w domu. Nie żebym życzyła jej źle... ale bez niej był taki spokój! 

- Musimy jechać do niej! - powiedziała Amelia. - A Ty dokąd się wybierasz? - zwróciła się do mnie, krzywiąc się. 

- Wychodzę - powiedziałam. - Razem z Marco i Angelą. 

- A powinnaś pojechać do siostry - powiedziała Lisa. 

- Sorry, ale już jestem umówiona! - powiedziałam.

- Taka z Ciebie siostra - powiedziała Amelia. - Teraz to Ci tylko imprezy w głowie. Widzę, że schodzisz na psy...

- Tak?! Sama do niedawna byłaś nie lepsza - odparłam - więc się przymknij! 

- Przestańcie! - krzyknęła Lisa. - Charlie, jak musisz, to idź gdzie chcesz, my z Amelią jedziemy do szpitala. 

- Dobrze - odparłam. 

Zadzwonił dzwonek do drzwi. Otworzyłam. To Marco. 

- Cześć, Charlie - powiedział - już jesteśmy po Ciebie. Gotowa? 

- Jasne - odparłam. Narzuciłam szybko kurtkę, buty, chwyciłam torebkę i posyłając spojrzenie Lisie i Amelii, wyszłam. 

Wskoczyłam na tylne siedzenie w aucie. Z przodu, obok Marco, siedziała oczywiście Amelia, wystrojona i zrobiona na bóstwo. 

- No cześć, Charlie - powiedziała słodkim głosem - no to teraz będzie zabawa! 

- Świetnie - powiedziałam. 

Marco szybko jechał, zatem niebawem znaleźliśmy się przed posesją Kevina. Wyszłam na lekko miękkich nogach, nie wiem czemu, ale odczuwałam mały stres przed tą prywatką... 

________________________

Rozdział nie powala, krótki i nudny... 

Ktoś jeszcze czyta to opowiadanie? 

Przepraszam Was najmocniej, że nie komentuję Waszych blogów, ale staram się czytać i być na bieżąco! Natłok różnych spraw, po prostu brak czasu... Czekam z takim utęsknieniem na wakacje.

Gdy będę miała chwilę, postaram się zostawić jakieś komentarze u Was. :) 

Do następnego, i mam nadzieję, lepszego rozdziału :) 

Buziaczki!!! :***