Rozdział 3.

- Serio, rozmawiałaś z piłkarzem? - pytała wyraźnie zdumiona Victoria. - Jak to się stało? 
- Słuchaj, poszłam do kaplicy, bo tam ta łajza siedziała, i rozmawiała z nim. On mi się przedstawił, i rozmowa już wartko się potoczyła - mówiła wyraźnie zadowolona Amelia. - On był w szpitalu, bo jakiś jego przyjaciel miał wypadek samochodowy i wylądował w szpitalu, jego stan ponoć był poważny! 
- Jak on wygląda? - zapytała ciekawie Victoria.
- Taki uroczy blondyn - powiedziała Amelia. - Tylko tę twarz ma nieco bladą. Wiesz, skoro jest piłkarzem, to zapewne ma miliony na koncie! To już coś!
- Super - powiedziała Victoria - ciekawe, czy jeszcze uda Ci się go spotkać! 
- Nie mam pojęcia - przyznała Amelia. - Cudnie by było. 
Rozmarzyła się blondynka. Może jeszcze myśli, że go uwiedzie czy coś? Była dziś milutka dla niego, i to bardzo, ale to tylko jej doskonałe aktorstwo.
- Co dziś wieczorem robimy? - zapytała Amelię Victoria. 
- Trzeba poszukać jakiejś dyskoteki - powiedziała Amelia. - Co do ubrań... coś trzeba wykombinować. Jak matka mogła karty zapomnieć! 
- Właśnie - powiedziała oburzona Victoria. - Ile wstydu się najadłyśmy przed tą ekspedientką!
- A ta łajza Charlie wszystko widziała - powiedziała Amelia. - Pewnie ma krowa satysfakcję. Kupiła sobie jakieś beznadziejne dwie bluzeczki i się cieszy. 
- Ona w ogóle gustu nie ma - powiedziała Victoria. - W ogóle nie zna się na modzie. 
- Ona tylko piłkę nożną lubi i tyle - powiedziała Amelia. - Pamiętasz, jak biegała na każdy mecz VfB Stuttgartu? 
- Oj, tak - powiedziała Victoria. - A teraz pewnie będzie chodziła na mecze tutejszej drużyny. 
- Właśnie ten Marco gra w tutejszej drużynie, Borussii Dortmund - powiedziała Amelia. - Ciekawe, czy ma dziewczynę.
- Ha, możliwe - powiedziała Victoria. - Tacy to zazwyczaj są zajęci. 
- Muszę znaleźć sobie bogatego męża - powiedziała Amelia. - Matka przecież nie będzie mnie utrzymywała do końca życia.
- Z facetami to masa jest problemów - powiedziała Victoria. - Miałam dwóch chłopaków, więc doskonale wiem, co mówię. 
- To co, chcesz iść do roboty i zapieprzać całymi dniami? - zapytała Amelia. - Mnie się takie życie absolutnie nie widzi.
- Nasza siostrzyczka ma takie plany - zaśmiała się Victoria. - Lizuska jedna. 
- Dziwne, że ona tylko do zawodówki poszła - powiedziała Amelia. - Powinna iść na jakieś studia na poziomie czy coś... 
- Tłumaczy to tym, że głowy do nauki nie ma - prychnęła Victoria.
Słuchałam tej rozmowy ze wściekłością. Siedziałam w kucki przy tych drzwiach, nasłuchując. Nagle usłyszałam, że ktoś idzie po schodach - to na pewno Lisa. Zatem szybko się poderwałam i pobiegłam do swojego pokoju. Całe szczęście, nikt nie zauważył mnie podsłuchującej. 
Usiadłam zrezygnowana na łóżku, spuściłam głowę w dół. Zaczęła mnie strasznie boleć głowa. Zapewne ze stresu, a miałam go sporo w ostatnich godzinach. 
- Może mi zaraz przejdzie - pomyślałam.
Żadnych tabletek przeciwbólowych nie miałam na podorędziu. Postanowiłam spokojnie poleżeć i wyciszyć się, spróbować zrelaksować. Jednakże mój plan został popsuty za piętnaście minut, oczywiście za sprawą Amelii i Victorii, które bezceremonialnie wparowały do mojego pokoju. 
- Rusz tyłek, leniu, i zrób nam coś do jedzenia - powiedziała Amelia. - Jesteśmy straszne głodne.
- Niech Wam Lisa zrobi - powiedziałam słabym głosem.
- Mama zasnęła - powiedziała Victoria. - Nie będziemy jej budzić. 
- Mnie głowa boli, dajcie mi spokój - mruknęłam. - Musicie nawet w taki dzień pastwić się nade mną? 
- Zrób nam coś dobrego do jedzenia! Tylko o to Cię prosimy! - krzyknęła Amelia.
- Masz ręce? Sama sobie coś zrób - powiedziałam. 
- Masz pojęcie, ile się napracowałam nad tymi paznokciami? - Amelia zaczęła mi machać swoimi dłoniami przed oczami, ukazywać swoje pomarańczowe, żarówkowe tipsy. - Nie mogę ich zniszczyć!
- No właśnie! Ja też mam takie tipsy - powiedziała Victoria. - Nie dyskutuj zresztą z nami! 
- Wyjdźcie stąd! - wrzasnęłam ostatkami sił. - Przestańcie mnie denerwować!
- A bo co? - zaśmiała się Amelia. Podniosła nogę i zaczęła mnie nią trącać w brzuch, chichocząc. Tego już było za wiele... 
Znienacka szybciutko się podniosłam, chwyciłam Amelię za rękę i zaczęłam niszczyć jej tipsy, co skończyło się jej olbrzymim wybuchem złości...
- Idiotko! Co Ty robisz?! Vici, patrz, złamała mi dwa tipsy, świnia - głos Amelii prawie się łamał. 
- Idź do mamusi i się poskarż - zaśmiałam się podle. Nie mam pojęcia, co mną pokierowało.
- Ja Ci zaraz dam... - Amelia chciała się na mnie rzucić, ale Victoria ją powstrzymała, co mnie zdziwiło...
- Amelia, chodź, poprawię Ci te paznokcie - powiedziała. - Nie ma sensu się denerwować przez tę łajzę. 
- Ty suczko - syknęła Amelia na odchodne i razem ze swoją siostrzyczką opuściła mój pokój.
Poczułam satysfakcję, iż nieco dałam w kość Amelii. W końcu ona całymi latami dawała mi w kość, dalej to robi. 
Byłam pełna podziwu, jak one mogą się przejmować byle tipsami czy makijażem. Ludzie mają o wiele poważniejsze problemy. Ale to tylko źle o nich świadczy - widać, jakie są głupie, bezmyślne i pozbawione uczuć. Tym, że tata leży konający w szpitalu, w ogóle się nie przejmują. 
Gdy tak pomyślałam o tacie, łzy napłynęły mi do oczu. Nawet nie chciałam sobie wyobrażać, że może go niedługo tu zabraknąć. Zostanę sama jak palec, z tymi trzema żmijkami. 
Z całego serca pragnę, aby zdarzył się cud, aby tata wyzdrowiał i przeżył. Cuda przecież się zdarzają... 
No tak - może raz na sto lat. I dlaczego los miałby się ulitować właśnie teraz, i w przypadku taty? 
Przed zaśnięciem znów długo płakałam, czułam się taka bezsilna i samotna. 

*** 

Gdy się rano obudziłam, wcale nie czułam się lepiej... Zerknęłam na zegarek, było już wpół do dziewiątej. 
- Pora wstawać i iść do taty - pomyślałam. - Oby tylko wszystko było z nim dobrze! 
Wstałam, wyciągnęłam z szafy ubrania i poszłam do łazienki. Na szczęście, była wolna, zapewne cała trójca jeszcze spała. Umyłam się, ubrałam i uczesałam, po czym zeszłam na dół i zaczęłam przyrządzać sobie śniadanie. 
Jadłam płatki kukurydziane z mlekiem, gdy nagle przyszła Victoria z Lisą. Victoria była jeszcze w szlafroku, natomiast Lisa była już ubrana. 
- Po śniadaniu idziemy do ojca - powiedziała Lisa.
- Oczywiście - powiedziałam.
- Dziś mój ostatni wolny dzień, od jutra zacznie się harówka - powiedziała Lisa. 
- Dziś z Amelią pójdziemy na dyskotekę - pochwaliła się Victoria - wczoraj wieczorem przetrząsnęłyśmy Internet, mamy adres, wszystko wiadome.
- Ojciec w szpitalu leży umierający, a Wam tylko imprezy w głowie - powiedziałam ostro. - Jak Wam nie wstyd?!
- Masz jakiś problem?! To nie mój i Amelii ojciec! Nasz ojciec nie żyje! - zdenerwowała się Victoria. - Jesteśmy młode i chcemy z tego korzystać, i Ty nie będziesz nam mówić, co...
- No już, już, Vici! - uspokoiła ją Lisa. - Charlie, zachowuj się! Prawdziwego ojca nikt im nie zastąpi, niestety.
- Ale mnie denerwuje to, że... - Lisa mi przerwała.
- Ciszej, bo Amelia się obudzi - powiedziała.
- Za późno. Amelia już się obudziła - w progu kuchni stanęła siostra Victorii, ubrana w krótki szlafroczek. Włosy miała roztrzepane. - Czegoś się tak darła, Vici? 
- A bo Charlie zaczyna cyrki od rana - burknęła Victoria.
- Na litość boską, przestańcie się kłócić! - powiedziała Lisa. - A Ty, Charlie, nie prowokuj ich. 
Pokręciłam tylko głową i skończyłam jeść płatki. Pozbierałam naczynia i zapakowałam je do zmywarki. 
- Char, sprzątnęłabyś te okruchy i paprochy ze stołu - powiedziała Amelia, kończąc swoją kanapkę. 
- Właśnie - powiedziała Lisa.
Zacisnęłam zęby i przejechałam mokrą szmatką po stole. 
- Mamo, ale my pójdziemy sobie na zakupy - powiedziała Victoria. 
- Miasta nie znacie, tylko się zgubicie - powiedziała Lisa.
- Dasz nam więcej kasy, będzie na taksówkę - powiedziała Amelia. - Podamy kierowcy adres i nas podrzuci do domu. Nie ma problemu!
- Jak chcecie - powiedziała Lisa i dała dziewczynom pieniądze. Tym aż twarze się rozpromieniły i pobiegły się uszykować do wyjścia. 
- Nie mam pojęcia, dlaczego im dajesz tyle pieniędzy - powiedziałam, gdy Lisa poprawiała fryzurę, przeglądając się w lustrze w hallu.
- Nie Twoja to sprawa, moja droga - powiedziała Lisa. - Jestem dorosła, nie muszę się tłumaczyć. Poza tym, Ty będziesz otrzymywać rentę ojca - syknęła. Widać, że ta sprawa dalej ją bolała. 
- To była tylko i wyłącznie jego decyzja - powiedziałam. 
Lisa nic na to nie odpowiedziała. Pobiegłam jeszcze na górę, chwyciłam swoją torebkę i byłam już gotowa do wyjścia. 
Niebawem na dół zeszły także moje "ukochane" siostrzyczki. Jak zwykle wymalowane, wyperfumowane tak, że aż dech zapierało w piersiach. 
- Wychodzimy - powiedziała Lisa.
Zadziwia mnie niezmiernie postawa Lisy. To, jak faworyzuje i rozpieszcza swoje córki, jest nie do pomyślenia. Może mój tata nie jest biologicznym ojcem Amelii i Victorii, ale to w końcu ich ojczym! Im się nie podobało to, że jemu się nie podobało, iż one uwielbiają imprezować i leniuchować. Jednak miał, ma rację. Podejście do życia moich przyrodnich sióstr było godne potępienia... 
Pojechałyśmy tramwajem. 
Pod szpitalem Amelia i Victoria powiedziały, że teraz pójdą się rozejrzeć za jakimiś sklepami z ubraniami.
- Tylko błagam Was, bądźcie ostrożne - Lisa rozczulała się nad nimi jak nad małymi dziećmi.
- Wiemy - powiedziała Amelia. - Na razie. 
Poszłam z moją macochą do szpitala. Nie odzywała się do mnie ani słowem. W milczeniu poszłyśmy na oddział, w którym znajdował się tata. 
Korytarz był pusty. 
- W której sali jest tata? - zapytałam.
- Nie wiem - powiedziała Lisa - zaraz się zapytamy.
Poszłyśmy do pokoju pielęgniarek. Na pytanie Lisy, w której sali znajduje się Hans Kastner, posmutniały. 
- Co z nim?! - zapytałam.
- Bardzo nam przykro - powiedziała jedna z pielęgniarek. - Zmarł dziś w nocy. 

*** 

- Co?! Zmarł?! - wykrzyknęła Lisa.
- Niemożliwe! Nie wierzę - do moich oczu napłynęły łzy.
- Bardzo nam przykro - powiedziała pielęgniarka - robiliśmy, co w naszej mocy. 
Zalałam się łzami. Chyba zaraz padnę trupem... Tata zmarł?! Tak nagle?! A ja myślałam, że jeszcze z nim porozmawiam, zobaczę go żywego... Nie wierzę, po prostu nie wierzę!
- Możemy go zobaczyć? - zapytała Lisa.
- Jak pani sobie życzy - powiedziała pielęgniarka i poprowadziła nas na salę. 
Tata leżał zakryty białym prześcieradłem. Gdy go ujrzałam nieżyjącego... to jeszcze pogorszyło mój stan, jeszcze bardziej zaczęłam płakać. Zerknęłam na Lisę, również miała łzy w oczach i nietęgą minę.
Nie mogłam patrzeć na zmarłego tatę, musiałam opuścić salę. Przysiadłam na szpitalnym korytarzu, schowałam twarz w dłoniach i dałam upust swoim smutnym emocjom. 
Nie zdawałam sobie sprawy z upływu czasu. W końcu poczułam czyjś dotyk na ramieniu. To była Lisa...
- Idziemy - powiedziała. Ona też płakała...
Powoli podniosłam się z krzesła, wyszłyśmy ze szpitala. Co za koszmarna niedziela! Nie wierzę, normalnie nie wierzę, że już nigdy nie zobaczę lub nie porozmawiam z tatą. On był dla mnie wszystkim! 
Gdy dotarłyśmy do domu, spotkałyśmy siedzącą w salonie Victorię. Znudzona wpatrywała się w ekran TV.
- Co się stało? - zapytała.
- Tata nie żyje! Zmarł dziś w nocy! - krzyknęłam.
- Jak to?! - Victoria złapała się za głowę. - Nie, to niemożliwe...
- To prawda, córciu - powiedziała zrozpaczona Lisa i usiadła obok Victorii. 
- To zdarzyło się tak nagle - powiedziała zszokowana Vici, Lisa się do niej przytuliła. 
- Gdzie Amelia? - zapytałam.
- No właśnie? - wymamrotała Lisa.
- Została na mieście. Poszła na kawę z pewnym chłopakiem... 

___________________________ 

Napisałam, ale jakiś głupi i nudny ten rozdział wyszedł. 
Hmm... ciężko jakoś wkręcić mi się w tę historię. Może potem będzie lepiej, nie wiem. Nie chcę od razu zawieszać bloga...

Postaram się jakieś akcje rozkręcić niebawem. Mam nadzieję że nie pouciekacie ode mnie. ;) 

25 obserwatorów, dzięki, dzięki, dzięki! ♥ Mam nadzieję, że kiedyś uzbiera się tyle co na moim drugim blogu. 

Bardzo Was proszę o motywujące komentarze! Będę bardzo wdzięczna! :* 

Buziaki!
WildChild


+ bardzo Was proszę, zajrzyjcie na tę stronkę na FB i dajcie Like :) 

Kibicujemy BVB i jesteśmy z tego dumni.